Mijn Verhaal

Een meisje van elf, een magische aanblik en een eindeloos mooi besef...

Hoe noem je iemand die in één moment alles bij je losmaakt en een ongrijpbaar gevoel van herkenning bij je oproept?

Jij en ik... wij kennen elkaar. Waarom zijn we nu hier als vreemden? Hoe kan ik je zijn verloren en wat moet ik doen om weer bij je te komen?

Dit gemis is ondraaglijk...

Er gingen dertien jaren overheen. Het waren jaren waarin ik op zoek ging naar antwoorden die ik niet kon vinden in het alledaagse.

Een hoger besef ontwaakte en mijn interesse in spirituele zaken groeide.

Ik hoopte hoe dan ook een manier te vinden om 'herenigd' te worden met mijn 'tweelingziel'. 

Dat gegeven haalde ik niet uit boeken of orakels, maar vanuit het diepste van mezelf. Het was mijn belangrijkste en meest vanzelfsprekende doel. 

Het gevoel van gemis was zo hartverscheurend dat ik intents veel verdriet had en in diepe dalen terechtkwam.

Als meisje in de puberteit, verwacht de omgeving dat je bezig bent met heel andere zaken. Dat je open staat voor leeftijdsgenoten, uit wilt gaan, opbloeit... Ik wist het allemaal min of meer wel te redden en haalde cijfers die nog net hoog genoeg waren, sprak met nog net genoeg vriendinnen af

en deed geen dingen die een ander of mezelf schonden. Ik droeg alleen constant dat zware hart vol gemis met me mee.

En dat kon voor mijn ouders niet verborgen blijven. Het duurde niet lang voordat ik ze alles besloot te vertellen...

Het is anders dan een verliefdheid... Dit gaat nooit meer voorbij. Hoe kan ik dit uitleggen? Iedereen zal denken dat ik gek ben of obsessief...

Maar dit gevoel van binnen is zo sterk, het is echt nodig dat ik hem ontmoet. Hij moet van mijn bestaan afweten, hoe kan ik anders verder met mijn leven? Maar hij is een volwassen man en ik ben in zijn ogen nog maar een kind. Daarnaast zijn er zovelen die hem willen ontmoeten en ben ik in dat opzicht niet meer dan een van zijn fans.

Hoewel mijn ouders wel wat bezorgd waren, hebben ze mij altijd de ruimte gegeven om hier mijn eigen weg in te vinden. Hier ben ik ze dan ook zeer dankbaar voor. Ze dachten aanvankelijk dat het wel weer voorbij zou gaan, dat het een fase was. Maar na een tijdje werd duidelijk dat dit een deel van mij was dat me niet meer zou loslaten. Het was zowel prettig als moeilijk voor ze dat ik er open over sprak. Ze zagen hoe zwaar ik het er vaak mee had en wisten zich er ook geen raad mee. 

Ik schreef hem brieven en kaarten en stuurde zo nu en dan een foto van mezelf, in de hoop dat er ook bij hem een gevoel van herkenning zou ontstaan. Maar het voelde vreemd... Ik was te jong en er waren zoveel anderen die hetzelfde deden. Een reactie bleef dan ook uit...

Toch leek 'loslaten' op dat moment geen optie. Daar kon mijn gevoel niet bij.

Het was de zomer van 2000. Mijn achttiende verjaardag naderde en ik besefte me hoe langer hoe meer dat ik de 'bloeitijd van mijn leven' zo aan me voorbij zag gaan. Met een hart vol liefde, opgesloten achter slot en grendel, omdat ik ervan overtuigd was dat deze liefde alleen bestemd was voor die ene... Er stond mij nog één ding te doen en ik wist mijn ouders ervan te overtuigen...

We bezochten zijn woonplaats en als het lot het toeliet, zou ik hem vanzelf tegen het lijf lopen. Zo niet, dan moest ik accepteren dat het gewoonweg niet zo mocht zijn. Het waren koortsachtige dagen... Ik was er twee weken en het einde naderde. De laatste avond diende zich aan en ik voelde nog een laatste wandeling te willen maken. Er gebeurde iets bijzonders; ik herkende iemand, maar hij was het niet. Het was een zeer goede vriend van hem.

Zonder er ook maar enig moment over na te denken, stapte ik op hem af, stelde mezelf voor en begon een gesprek waarin ik min of meer aangaf wat mij had bewogen...

Hij was echter niet alleen. De vrouw die naast hem stond bleek niemand minder te zijn dan de geliefde van degene voor wie ik daar was. De geliefde van 'mijn tweelingziel'. Op dat moment voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik was er, we waren heel dichtbij elkaar, ik was achttien,

maar de timing was alles behalve goed en ik zag op dat moment totaal niet welke lessen ik nog moest leren...

Zijn vriend gaf me opmerkelijk genoeg zijn eigen correspondentieadres, ik mocht hem schrijven als ik wilde en hij zou hem vertellen dat ik er was

en hem namens mij het beste wensen.

We namen afscheid en ik stortte mijn hart bij mijn ouders uit...

De periode hierna bestond uit het verwerken van de teleurstelling en het eindelijk onder ogen zien van wat het áller- állermoeilijkste is in dit hele verhaal:

HET LOSLATEN. Loslaten en jezelf omarmen en het leven dat je gegeven is. De sloten van je hart afgooien en de liefde laten vloeien, zoals het ook bedoeld is. Het is nooit de bedoeling geweest dat je die liefde ziet als iets puur een alleen voor je tweelingziel en dat je de rest van de wereld ontkent. 

Dat besef drong toen pas langzaam tot me door en ging met de nodige pijn gepaard. Maar toen het eenmaal tot me doordrong, ontstond er een prachtige periode. Ik bloeide op en bloeide open. Ik ging connecties aan met mensen in mijn omgeving en durfde mijn hart ook meer voor ze open te stellen. Ik voelde het vloeien, ik zag wat ik kon betekenen voor anderen en wat ze voor mij konden betekenen. Ik begon te beseffen dat er meer voorbestemd is dan puur en alleen de hereniging met die ene bijzondere ziel...

Er zijn er meer... Niet zoals die ene. Maar het zijn wel verwanten. 'Zielsverwanten'.

Het leven werd lichter, mijn hart werd lichter... Er ontstond steeds meer zingeving en contact met mooie mensen.

Ik was hem niet vergeten. Al zou ik het proberen, dan was het toch niet gelukt. Ik dacht wel minder aan hem, soms bijna helemaal niet meer.

Maar hij dook altijd wel ergens op. In een droom, in een teken van synchroniciteit of in een onwillekeurig denkbeeld.

Ik had het geaccepteerd en was dankbaar voor de innerlijke ontwaking en verrijking die het tot stand had gebracht.

Maar toen, jaren later gebeurde wat niemand had verwacht...

Het was de zomer van 2006.

Ik opende mijn mail en daar was het...

Zijn bericht, aan mij.

Er was... contact.

 ∞

Wat hierna volgde, was te mooi om in woorden uit te drukken. 

Het is onaards, een sprookje, een zucht van extase.

Het is zó mooi, dat het een tijdlang gewoonweg te heftig was om aan terug te denken.

Maar het is te mooi om voor mezelf te houden.

Dit verhaal wil ik delen...

Zij het wel met respect voor zowel zijn als mijn eigen privacy.

In zijn mails schreef hij me dat hij al een tijdje van mijn bestaan afwist en dat ik hem wel degelijk was opgevallen en hem had geraakt.

Ik was indertijd echter veel te jong en hij durfde me niet nog meer te beroeren uit angst alleen maar schade aan te richten.

Daarnaast waren onze levens compleet verschillend.

Toch was hij me niet vergeten en toen hij mijn naam en mailadres tegenkwam in een online gastenboek, besloot hij me dan nu toch eindelijk

eens een bericht te sturen...

Ik stond perplex.

Was dit echt? Was het nu dan echt zo, dat bevestigd werd waar ik vanaf m'n elfde levensjaar als van was doordrongen?

Wat ik had moeten loslaten en waar ik 'afstand' van had moeten doen? Had juist dát, MIJ nu gevonden?

De teksten die we elkaar stuurden werden steeds mooier en dieper...

Het waren teksten vol levensverhalen, liefdesverklaringen en bevestigingen. Ik was in complete extase en alles klopte. 

Als ik naar buiten ging, was het alsof ik in een andere dimensie was gestapt. Ik sprak met dezelfde mensen, ging naar hetzelfde werk, was dezelfde persoon, maar de wereld voelde compleet anders. Er was geen afstand, er was geen barrière. Dat was altijd de illusie geweest.

Het contact dat ik meende te hebben gevoeld was niet de illusie... Dat was juist echt.

Het spreekt misschien als vanzelf dat ik niets liever wilde dan elkaar nu echt ontmoeten. Er was niets meer dat ons tegenhield. Ik was inmiddels vierentwintig, we waren beiden vrijgezel, we hadden elkaar 'herkend' en een gevoel van wederzijds verlangen naar elkaar uitgesproken.

Perfecter kan het niet zijn...

Je voelt hem al. De 'maar' in het verhaal. De 'maar' die roet in het eten komt gooien. De 'maar' die in het sprookje een onverwacht obstakel opwerpt en het 'eind goed al goed' even ver uit zicht doet verdwijnen...

Hij wilde ook niets liever dan mij nu in levende lijve ontmoeten.

MAAR... Hij liet doorschemeren dat hij ergens ook bang was, dat hij er niet klaar voor was. Er was nogal wat gaande in zijn leven, er was veel gebeurd en veel te verwerken. Hij voelde zich nog niet 'in vorm'.

Achteraf gezien, begreep ik pas veel later wat hij op dat moment misschien al had aangevoeld. Wat ik op dat moment totaal niet als obstakel zag, omdat ik volledig geconsumeerd werd door het alomvattende euforische gevoel van de wederzijdse herkenning!

De hereniging laat zich niet forceren. Als de tijd niet daar is en de individuen niet 'heel' zijn, kunnen de omstandigheden nog zo sprookjesachtig perfect lijken, maar zullen de lessen zich hoe dan ook aandienen en zal het pijnlijke loslaten weer onvermijdelijk zijn...

Je zal nu misschien denken dat hij op uitstel aandrong en dat er maar geen ontmoeting kwam. Maar niets is minder waar!

Ondanks zijn twijfel aan de timing, liet ook hij zich helemaal meevoeren in het fabelachtige gevoel en de intense hoop op een 'eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig...' 

Dus zo geschiedde het... Dat ik naar hem toe vloog om achttien dagen bij hem te zijn, in zijn leven, in zijn huis. Er was geen twijfel, geen angst.

Alleen maar enorm veel hoop, de nodige dosis spanning en twee armen, wagenwijd open om hem eindelijk te omhelzen! Want dat is waar ik nog het meest naar had verlangd. Hem te omhelzen. Ik wilde dat zielsgevoel zo graag omzetten in een puur en innig gebaar...

De ontmoeting

Daar stond hij, toen ik met mijn koffertje door de poort kwam... Ik zag hem meteen en uit zijn glimlachende blik bleek dat hij mij ook herkende.

Ik liep op hem af. We keken elkaar glimlachend aan en omhelsden elkaar stevig. Dit was fantastisch... Hij was het.

In feite een 'vreemde', maar in werkelijkheid zó vertrouwd. Ik had niet anders verwacht.

Ik voelde geen angst, geen ongemak. Wij kenden elkaars essentie al, omdat deze dezelfde is, omdat het zielscontact er altijd al geweest is en er altijd zal zijn.

Het was zo fijn hem te horen zeggen 'ik ben zó blij dat je er bent.' We stapten zijn auto in en reden naar zijn huis. Vanaf dat moment hebben we zoveel gedeeld met elkaar. Er waren geen ongemakkelijke stiltes, er waren geen neigingen om ons anders voor te doen. Hij vertelde me zijn levensverhaal met alle mooie en minder mooie kanten. Hij vertrouwde me zaken toe die ik amper kon bevatten en lichtte me in over zijn 'lichtere en duistere kanten', alsof hij wist dat dit op zielsniveau geen verschil uitmaakt.'

Zoals ik het voelde, waren we tijdens deze gesprekken 'echt naakt' en voelde ik een diepgaande connectie waar ik zo dankbaar voor was.

We waren 'naakt', we waren 'eerlijk', maar we waren niet 'heel'...

Hij had menig relatie achter de rug en de nodige ervaring op dat gebied. Ik echter niet. Ik was zo groen als gras en had me nooit eerder aan iemand durven 'geven'. Ondanks het diep vertrouwde gevoel dat ik bij hem had en het verlangen naar intimiteit, voelde ik een remming tijdens zijn eerste toenadering. Was het puur ongemak door onervarenheid of een diepgaande angst om me volledig te verliezen in een verslavende verliefdheid op iemand die ik juist had leren loslaten?

Of was het een onbewuste wetenschap, dat we met het toelaten van 'lust' misschien zoiets puurs en ongecompliceerd als 'de vriendschap' zouden doorbreken? Iets zorgde voor geremdheid in mij. Voor mij betekende 'lust' zoiets als een risico op verwachtingspatronen, hechting en jaloezie...

Daar had ik mijn levenslessen nog niet in gehad. Hij daarentegen wel...

Hij had echter met heel andere levenslessen te maken en die waren ook allesbehalve simpel.

Toch kwam het op een bepaald moment zover dat ik me 'overgaf' en de gevoelens van verliefdheid en lust toeliet. Toch is dat niet het moment waarop het allemaal goed kwam en we nog lang en gelukkig door het leven gingen met elkaar.

Het lijkt zelfs dat rond dat moment 'de gemene MAAR' om de hoek kwam kijken.

We hadden de liefde naar elkaar uitgesproken en we hadden de liefde bedreven MAAR...

Hoe duaal het ook klinkt... Dit staat los van de zielsconnectie. 

Een zielsconnectie gaat niet over het lichamelijk bedrijven van de liefde. Deze connectie wordt er niet zwakker of sterker door.

De connectie is er altijd. De mate waarin je de connectie bewust ervaart staat wel onder invloed van het aardse contact en je eigen keuze hierin.

Toen we eenmaal 'geliefden' waren in mijn ogen, kwamen de verwachtingen om de hoek kijken. Ik wilde voelen dat hij ondanks zijn problemen helemaal voor mij wilde gaan. Ik verlangde naar bevestiging van zijn kant en werd ontzettend onzeker toen hij in een dip terechtkwam. Hij leek zich af te sluiten, werd neerslachtiger en minder bereikbaar. En ik... ik had de neiging om me te gaan bemoeien met 'de oplossing' en zijn aanpak. Ik kon het maar moeilijk aanzien dat hij zo ver wegzakte in een dal en kwam als het ware in opstand tegen iets dat bij zijn 'karma', oftewel zijn levenslessen hoorde.

En hij... hij liet blijken dat hij mij op dat moment niet kon bieden waar ik naar was gaan verlangen; een leven met hem, in harmonie.

Hij heeft me letterlijk gezegd dat hij me ooit hoopte te trouwen, maar dat ik mijn tijd niet moest verspillen met het wachten op hem. Dat ik moest gaan genieten, van mezelf en van anderen en me niet schuldig moest voelen naar hem toe... Hij had een hoop puin te ruimen en daar zou hij voorlopig wel zoet mee zijn.

Ik vond het mooi van hem... Maar ik ontkende. Ik wilde er niet aan. Ik wilde hem niet weer loslaten, we waren toch eindelijk herenigd?

Ik had me nog maar net durven geven... Het was voor mij opnieuw ondenkbaar.

Maar het was toch echt wat ik moest zien te doen. LOSLATEN.

Achteraf gezien, hield hij me op dat moment een prachtige spiegel voor... Het is wat tweelingzielen doen. Het is de liefde die onbaatzuchtig is en alleen de heelheid van de ander en zichzelf nastreeft, omdat de essentie één is.

Het afscheid na die achttien dagen was diep triest... Ik huilde intens en hij was verdoofd.

Maar het bizarre en tegelijk mooie was, dat we daardoorheen nog met elkaar bleven lachen en de mooiste gesprekken hadden.

Naar mijn idee was dit niet het einde van ons aardse contact. Zo had hij het zelf ook gezegd: 'Je laat toch wel wat van je horen hè?'

Het leek mij niet meer dan vanzelfsprekend dat ik hoe dan ook ZEKER met hem in contact zou blijven, dat we elkaar zouden schrijven en dat we elkaar zo snel mogelijk weer zouden zien. 

Maar na een paar pijnlijke mails over en weer, waaruit een toenemende mate van neerslachtigheid bleek en hij het bleef hebben over 'verkeerde timing', werd het plotseling helemaal stil van zijn kant.

Er kwam geen reactie meer.

Misschien werd het hem duidelijk dat het de enige manier was om te kunnen LOSLATEN. 

Maar dat is mijn invulling. Hij heeft het me tot nu toe nooit laten weten...

Loslaten was in ieder geval opnieuw onvermijdelijk.

Opnieuw diende mijn levenslessen zich duidelijk aan en bracht dit alles ook bijzonder veel moois met zich mee.

Hij had gelijk. Hoe hard ik het ook heb willen ontkennen... Het was niet onze tijd om samen door het leven te gaan.

Het had niet te maken met leeftijd of het al dan niet in een andere relatie zitten.

Het heeft bovenal te maken met levenslessen, noem het 'karma' of je eigen 'heelheid'.

Ik pretendeer niet dat ik er alles van weet en alles van begrijp.

Naar mijn idee weet ik of wie dan ook, maar een fractie van wat we kunnen bevatten en dringt er steeds meer tot m'n bewustzijn door.

Waar ik nu sta in dit verhaal...

Ik ben gelukkig getrouwd met een man waar ik heel veel van hou. Een man met een prachtige ziel. Ik ben heel dankbaar voor hem in mijn leven en zou het niet anders hebben willen doen.

Daarnaast ben ik dankbaar voor andere bijzondere connecties met wat voelt als 'zielsverwanten'. Het lijkt alsof ik deze steeds bewuster herken en meer ben gaan waarderen. Of dat deze zich steeds vaker aandienen...

Wat mijn 'tweelingziel' betreft...

De connectie is er en die is er altijd geweest.

Of het aardse contact er ooit weer zal zijn...?

Dat dient zich aan zoals het bestemd is en niet anders.

En dat... is een hele geruststelling.

∞

Geschreven door: 'Luna Eira'

Bij verspreiding van deze teksten, gelieve de oorspronkelijke bron te vermelden.

tweelingzielen, tweelingvlammen, twinsouls, zielsliefde, zielsmaatjes